Jaouad

Interview met Jouad:

Mijn tijd op het Mozaiek

Mijn tijd op het Mozaïek was een hele mooie tijd. Mijn hele schooltijd heb ik op het Mozaïek gezeten. Het ging altijd wel goed met mij, ik leerde met gemak.

Ik had een goede klik met de leerkrachten en ik was eigenlijk wel een braaf jongetje.

Dat begon in groep 6 te veranderen, ik begon mij te vervelen. De juf heeft het goed opgelost door mij extra werk te geven. Daardoor had ik wat te doen en richtte ik mij weer op het werk.

De hele schooltijd is snel gegaan, ik had een leuke klas met weinig wisselingen. We zijn met ongeveer dezelfde kinderen in groep 8 geëindigd waarmee we als kleuter zijn begonnen, ik kon mezelf zijn. Het was wel een drukke klas en dat was vooral vervelend voor de leerkrachten.Ik kreeg vanaf de 6e groep steeds de ruimte om meer te doen, zodat ik mij niet verveelde. In groep 8 gaf ik veel spreekbeurten, daardoor durf ik nu in het openbaar te spreken en voor een groep te staan.

VO op het Arentheem College.

Na het Mozaïek ben ik naar Arentheem College gegaan. Dat was heel anders, als je het Mozaïek een zwarte school noemt dan kun je het Arentheem College een witte school noemen en dat was even wennen voor mij. Er was een heel ander soort sfeer waar ik daarvoor nooit mee in aanraking was gekomen. Ik liep daar in het begin wel tegenaan. Er waren veel kinderen uit een hoge sociaal-economische klasse, je kent het wel, een keurig polootje, scheiding in het midden. Ik gebruikte andere woorden, woorden die zij die soms niet kenden. Mijn taalgebruik was anders, terwijl mijn Nederlands goed was. Als ik de brug over fietste wist ik dat ik in een andere wereld was en moest schakelen. Het heeft mij gebracht dat ik nu mij kan aanpassen in verschillende situaties en met verschillende mensen. Ik was de enige allochtoon in de klas en werd aangesproken omdat ik drukker was dan de anderen, terwijl ik op het Mozaïek één van de rustigste was. In de loop van de tijd wist ik beter wat er van me verwacht werd en voelde ik me goed op mijn plaats. Ik kreeg Nederlandse vrienden en begon het leuk te vinden om me in verschillende werelden te bewegen. Anderen wenden ook aan mij, mijn huidskleur was anders en daardoor viel ik meteen op tussen de anderen, maar we konden goed met elkaar overweg.

Ik begon mijn middelbare schooltijd op het gymnasium en ben vlak voor het laatste jaar naar havo 5 gegaan. Door familie-omstandigheden ben ik in 4 vwo vaak niet vaak naar school gegaan en kon daardoor het niveau niet meer bijbenen. Om het mijzelf gemakkelijker te maken ben ik van vwo 5 naar havo 5 gegaan. Dat was erg gemakkelijk en dat heb ik met 2 vingers in de neus gedaan en gehaald. Dat was wel een succeservaring, na een moeilijke tijd en ik ben nog steeds tevreden met deze stap. In de eerste jaren op het gymnasium kreeg je veel ruimte, je werkte aan projecten en je kreeg een budget om bijvoorbeeld de trein te betalen en naar een museum te gaan. Ik was onderscheidend omdat ik me goed kon presenteren, ik heb genoten van de ruimte die ik kreeg. Als je ouder wordt ga je je onderscheiden van anderen. als je moed hebt en een grote stap durft te maken, durft te spreken voor een groep heb je  een stapje voor. Ook op deze school heb ik goede jaren gehad, ik ben sociaal en ga graag in gesprek en maak contact.

Pas op het einde van het VO ging ik naar Open Dagen om te kijken wat er bij me paste. Ik wilde iets gaan doen wat ik leuk vond, ik werd niet gedreven door veel geld verdienen of iets met veel status. Op de Open Dag van Hogeschool Utrecht liepen we het lokaal Mondzorg in, ik ging met een vriend mee die dat wilde doen. De mevrouw van Mondzorg vertelde dat de opleiding bestond uit 50% theorie en 50% praktijk. Dat wekte mijn interesse, ik ben iemand die graag doet en niet alleen luistert. Mijn ouders keken wel op toen ik het die avond met ze besprak. Ze snapten dat het me leuk leek om ergens een expert in te zijn met eigen instrumenten, speciale werkkleding en contact met mensen.

De opleiding was in Nijmegen, theorie en praktijk. Op een meekijkdag heb ik een student de oren van het hoofd gevraagd over de opleiding. Een vriend van mij wilde deze opleiding ook doen. Maar eerst moest je door de decentrale selectie. Daarvoor moest ik een oriëntatie-opdracht doen, de bedoeling daarvan is dat zij willen weten of wij ons beseffen waarvoor wij ons aanmelden. Er waren 400 aanmeldingen en 70 plaatsen en ik wist niet wat ik moest doen als ik niet zou worden ingeloot. Er was een toets en daarna een elevatorpitch, een praatje van 4 minuten waarin ik de toelatingscommissie moest overtuigen van mijn geschiktheid en toewijding. Ik heb me niet voorbereid, ik wilde spontaan mijn praatje doen en ik wist dat ik dit kon. Ik was in mijn element tijdens de pitch en kreeg alle beschikbare punten. Uiteindelijke kreeg ik volgnummer 17! Ik was ingeloot samen met mijn vriend.

Voor de opleiding moesten we van alles aanschaffen;  nepkaken, nepgebitten, een witte broek en witte schoenen. Dat was een hele investering, daar was ik in totaal meer dan 400 euro aan kwijt. In het half jaar voor de opleiding heb ik keihard bij Albert Heijn gewerkt, het was wel een zorg voor mij om dit te kunnen betalen. Ik zie dat ook om mij heen, mensen die een opleiding niet doen omdat ze hun familie niet willen belasten door het geld voor een opleiding te betalen. Mijn ouders stonden voor mij klaar om het te  betalen, maar ik wilde mijn ouders dat niet opleggen en rekening houden met de anderen in de familie. Ik werkte  meer om mijn opleiding te kunnen betalen.

In september ben ik gestart met de opleiding mondzorg. Het was een grote stap van de havo naar het HBO, vooral omdat ik het laatste jaar van de havo met gemak heb gehaald. Er waren veel meer meisjes en dan jongens op de opleiding, iets waar ik niet bij stil had gestaan. Veel  studenten waren Nederlands, ik was de Arnhemmers gewend, maar nu maakte ik kennis met Nederlanders uit het hele land.  Ik leerde dat Nederlanders niet alleen Nederlanders waren, maar dat daar ook grote verschillen in zitten. Verschillen in accent, hoe ze zich kleedden en wat ze belangrijk vinden. In november was de eerste assessmenttoets, een toets die je geschiktheid voor dit beroep testte. Je moest bepaald instrumentarium onder de knie krijgen, je moest die toets halen om verder te mogen met de opleiding. Ik haalde de 1e keer niet, in de herkansing hing daar alles van af. Als ik die niet haalde zou ik moeten stoppen met de opleiding. Je kon ‘s avonds naar lessen avondpraktijk, ik ging er elke avond heen. In  april was de herkansing, er was veel druk, het moest goed gaan en ik moest alle handelingen goed verrichten terwijl er iemand op mijn vingers keek. Mijn vriend haalde het niet, met hem reisde ik en besprak alles en nu viel hij weg. Ik heb vervolgens  alle tentamens gehaald en dit laatste jaar moet ik bewijzen dat ik het in de praktijk kan brengen. Op dit moment behandel ik 2 dagdelen in de week patiënten op school.

Werk in de wijk

Sinds 2 jaar ben ik junior veldwerker voor AM support. Ik zet welzijnsprojecten op in Malburgen en ondersteun in de begeleiding van jongeren. Mustafa Amezrine en Samir Makhoukhi zijn mijn werkgevers.  Een aantal jaren geleden was ik al wel betrokken met de voetbalprojecten van Mustafa. Hij heeft mij gevraagd om wekelijks de voetbal in de zaal te leiden. Ik kreeg steeds meer verantwoordelijkheden en nu ben ik projectleider van ‘Samen werken aan talent’. Wekelijks krijgen jongeren tussen de 11 en 15 jaar een training, handvatten om het maximale uit zichzelf te halen. Het gaat daarbij ook om vragen als: Hoe ga je met een docent om?  Met welke vrienden ga ik om en hoe beïnvloeden zij mij? We zetten in op waar de jongeren goed in zijn, we willen hun krachtige kanten versterken en laten zien hoe dat ondersteunend kan zijn voor hun zwakkere punten. Zaalvoetbal is het middel om de jongeren te bereiken en te coachen. Daarnaast werk ik aan andere projecten, zoals de Arnhemse jongerenraad. Uit elke wijk hebben wij jongeren geselecteerd als ambassadeurs voor hun eigen wijk. Wij willen hen een podium bieden om zichzelf te ontwikkelen en daarnaast individuele begeleiding bieden. Ik ben vaak een soort rolmodel en ik wil jongeren met allerlei problemen een helpende hand bieden. Ik wil iets terugdoen voor de wijk waar ik ben opgegroeid. Laten zien dat beide kan, in de opleiding help ik mensen met hun gezondheid, maar als jongerenwerker kan ik in de wijk iets betekenen voor de jongeren. Het is mijn levensmissie om mensen te helpen. Ik ben behulpzaam en bereid anderen te helpen. Ik kom uit een warm gezin, waar het normaal is om anderen te helpen. Ik ben in zo’n sfeer opgegroeid en daar haal ik mijn voldoening uit.